ظروف پلی استایرنی

از ابتدا کلیه ی ظروف یکبار مصرف با مواد اولیه پلی استایرنی تولید و به دست مشتری ها رسید. مواد اولیه پلی استایرنی در دو نوع مختلف هستند که هر یک ویژگی های خاص خود را دارد. یکی از معایب لیوان یکبار مصرف پلی استایرنی وجود ماده استایرن در مواد اولیه آن است. این نوع ظروف یا لیوان ها در تماس با خوراکی های داغ، مواد سمی از خود منتشر می کنند، به همین دلیل در سال های اخیر این نوع ظروف به خصوص لیوان هایی از این جنس به میزان کمتری تولید شده است. انتشار این مواد سمی خطرناک و سزطان زا است.

ظروف و لیوان های پلی استایرنی کریستال (GPPS)

از نظر ظاهری ظروف و لیوان های پلی استایرنی کریستال شیشه ای رنگ و شفاف است. این مدل نسبت به ظروف و لیوان های هایم پک سخت تر اما شکننده تر است. یکی از معایب لیوان یکبار مصرف پلی استایرنی کریستال، شکنندگی بالای آن هاست به همین دلیل عمدتاً برای نگهداری مایعات استفاده می شود. در این نوع لیوان ها هنگام استفاده از مواد و مایعات داغ، استایرن به عنوان ماده ای سرطان زا آزاد شده و با نوشیدنی ترکیب می شود. همچنین استفاده از این نوع لیوان های یکبار مصرف برای نوشیدنی های اسیدی و چرب نیز توصیه نمی شود.

نکات بیشتر

نکته اول:

پلی‌استایرن یک پلیمر مصنوعی معطر از مونومر استایرن (یک ماده پتروشیمی) می‌باشد که برای ساخت فنجان، بشقاب، کاسه، ظروف غذای بیرون بر و غیره مورد استفاده قرار می گیرد. این ماده به دلیل وزن سبکی که دارد که ۹۵% آن را هوا تشکیل داده شناخته شده می‌باشد. در حقیقت در گذشته نه چندان دور، لیوان‌هایی‌ از جنس پلی‌استایرن بهترین روش برای نوشیدن مایعات گرم محسوب می شد. پلی‌استایرن ۳۰ سال پیش به عنوان یک عایق ارزان و عالی برای نگه داشتن قهوه داغ مورد استفاده قرار گرفت. ولیکن از این ماده بعد ها در ظروف یکبار مصرف نیز مورد استفاده قرار گرفت که بدترین نوع مصرف این ماده به حساب می آید.

نکته دوم:

محصولات پلی استایرن معمولا از مواد نفتی‌، غیر پایدار و بسیار آلوده ساخته می شوند. بسته بندی های پلی استایرنی به طور معمول در رنگ سفید به بازار عرضه می شود. پلی استایرن ها، استایرن در غذا آزاد می کنند که می تواند به سیستم عصبی آسیب رسانده و احتمالا به سرطان منجر شود. درجه حرارت در تعیین میزان استایرن آزاد شده توسط ظروف پلی استایرنی نقش مهمی ایفا می کند. بدین معنی که استفاده از آن ها برای غذاها و نوشیدنی‌های گرم (مانند قهوه داغ در فنجان پلی استایرن) ممکن است میزان بیشتری از این ماده را آزاد کند.

نکته سوم:

بازیافت پلی استایرن شامل فرآیندهای شیمیایی پیچیده ای است و انرژی زیادی را مصرف می‌کند. علاوه بر این، بازار بازیافت این محصول بسیار کوچک بوده و از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه نیست. از این رو سازمان‌های بازیافت، تمایلی به بازیافت این ماده ندارند. بازیافت پلی استایرن یک سیکل بسته نیست. به دلیل فرآیند شیمیایی، دانه های پلی استایرن به فوم پلی استایرن تبدیل می شوند. این بدین معنی‌ است که فنجان پلی استایرن دوباره به فنجان تبدیل نمی‌شود بلکه به سایر محصولات مانند مواد پرکننده داخل بسته بندی ها تبدیل می شوند. در پروسه ساخت پلی‌استایرن‌ها آلودگی‌ هوا و مقادیر زیادی پسماند جامد و مایع بوجود می‌ آید. این محصولات تولیدی، زیست تخریب پذیر نیستد.

نکته چهارم:

لیوان‌هایی‌ از جنس پلی استایرن حتی تا ۵۰۰ سال پس از دفن نیز، به طور کامل نابود نمی شوند. پلی استایرنی که در طبیعت دور ریخته می شود چه به عنوان پسماند مایع و چه پس از قطعه قطعه شدن پسماند جامد آن، به مدت بسیار زیادی در محیط باقی‌ می ماند و کم کم به آبراه‌ها و اقیانوس‌ها منتقل می شود. این اتفاق باعث آسیب جدی به موجودات دریایی‌ هم به صورت فیزیکی‌ و هم شیمیایی می شود که در دراز مدت با شکار این موجودات دریایی‌ توسط انسان، آسیب‌های جدی به سلامت مصرف کنندگان وارد می شود. مک دونالد بدلیل فشار زیادی که از طرف گروه ‌های محیط زیست‌ و سهام دارنش متحمل می شد، لیوان‌های پلی استایرنی خود را که برای نوشیدنی‌‌های گرم مورد استفاده قرار می داد با لیوان‌های دیگر دوستدار محیط زیست جایگزین کرد.

دانستنی های اورامان

پیچ اینستاگرام اورامان